مثل  اینکه قرار نیست داستان پرماجرای مسکن به پایان برسد، داستانی که از یه رکود در سال 92 شروع شد ، اما به الان با اینکه بیش از شش سال گذشته است ، دولت و وزارت راه و شهرسازی نتوانسته اند پایانی برای آن بنویسند. به این ماجرا باید تورم  نرخ را هم اضافه کرد. تورمی که هر چه زیاد تر شود به ثروت خوابیده صاحبان مسکن و آپارتمان می افزاید ، اما از جهت دیگر آرزوی خریدن مسکن برای درخواست کنندگان روز به روز بزرگ تر می شود.

 مهم تر از آن ها این مستاجران هستند که در پی زیاد شدن اجاره بها به خانه دوشانی تبدیل شده اند که هر سال پس از تمام شدن قراردادشان چاره ای جز انتقال به خانه های کوچک نر ندارند. چون صاحبان واحد های مسکونی به دنبال افزایش نرخ خرید و فروش مسکن، هر سال انتظار دریافت اجاره بها بیشتری دارند. این در حالی است که بسیاری از مستاجران به دلیل رکود مسکن طی این سال رویای خرید آن را در سر داشتند، اما حالا مسکن به کابوس هر شب آنها تبدیل شده است. زیرا بانک ها هم  در پرداخت تسهیلات مسکن چندان مناسب عمل نمی کنندو حتی در این زمینه متهم به کارشکنی هست.

از جهتی دیگر اینگونه است که نسهیلاتی که بان در نظر می گیرند متناسب با واعیت های جامعه نیست. چون بیش تر مستاجران اکنون حداقلی بگیر هستند و در آمد بیش تر آنها به دومیلیون تومان هم نمی رسد.

در این شرایط و اوضاع بد اقتصادی مسکن و ضعیف شدن قدرت خرید مردم، نرخ زمین و همچنین قیمت مصالحه ساختمانی هم افزایش رفته و امکان ساختن مسکن برای هر شخصی امکان پذیر نمی باشد.  در حالی که بیش تر مستاجران امکان مناسبی برای ساکن شدن با هزینه کمتری هستند و حتی راضی به ترک شهر خود می شوند ، بعضی خانواده ها هم پیدا می شوند که برای ساکن شدن در منطقه مرفع نشین آمادگی پرداخت اجاره های نجومی را دارند.